Ոմանց թվում ա, թե քաղաքացին դամբուլի նման մի բան ա, որին ծառից քաղում են ու քացի են տալիս։ Դե, հայոց լեզուն էնքան ճկուն ա, որ կարելի ա նաև տենց մեկնաբանել։ Բայց իրականում՝ քաղաքացին դամբուլ չի։ Քաղաքացին աղյուս ա՝ էն աղյուսը, որով կառուցվում ա պետության շենքը՝ երկրի օրենքով շաղախված ու ամուր պատեր դարձած աղյուս։
Քաղաքացին ոչ թե պետության կողմից տրված պաշտոնական կարգավիճակ ա, այլ հոգեվիճակ, որից կախված է պետության գոյությունը։ Լավ ու վատ ժամանակները, լավ ու վատ իշխանությունները, պատերազմներն ու խաղաղությունները քամիների նման կգան ու կգնան, բայց քանի դեռ քաղաքացին իր տեղում ա, պետության շենքը կանգուն կմնա։ Քաղաքացին հենց պետությունն ա։
Շնորհավոր Հայաստանի Հանրապետության քաղաքացու օրը։
Հենրիկ Պիպոյան